💦माता रमाई💦 (दीर्घ कविता)

कवयित्री:- सरिता सातारडे, नागपुर

रमाई, तूझे जीवन म्हणजे
एक धगधगतं अग्निकूंड
सोशिकतेची तू परिसीमा,
आणि त्या परिसीमेची, परिनिती म्हणून आम्हास मिळालेले,
डाॅ.बाबासाहेब आंबेडकर नावाचे एक झ॔झावत..

रमाई, तू म्हणजे
स्वाभिमानी महिलेची संस्कारगाथा.

निस्वार्थी तू,.
आवडणार्या वस्तूंचा त्याग करण्याचे बाळकडू बालपनापासूनचं तूला मिळालेले.
आईबाबांनी जगाचा निरोपघे तल्यानंतर
अवघ्या आठ, नऊ वर्षातचं भावंडांची जिम्मेदारी तूझ्यावर आली
आणि त्यांची ताई न बनता ‘आई’ बनलीस तू.
अबोध वयात सूजान बालिका बनून भावंडांना जगवलेस तू.

सूभेदाराची सून म्हणून
बाबासाहेबांच्या जीवनात प्रवेश केलास तू
आणि अर्धांगिनी बनून
बाबासाहेबांना घडविण्यास
अहोरात्र झटलीस तू.

शिकायला बाबासाहेब विदेशात गेलेत तेव्हा
संसाराचा गाडा एकटीने ओढलास तू रमाई.
तूझा तो शेणांनी भरलेला हात आजही ग्वाही देतोय
तूझ्या परिश्रमाची, तूझ्या त्यागाची, तूझ्या बलिदानाची.

पत्र लिहित होतीस तू बाबासाहेबांना,
पण पत्रात कधी आपल्या
जीर्णशिर्ण संसाराची साधी
वाच्यताही करायची नाहीस तू.
स्वतःच्या दोन हातांवर तूझा अगाढ विश्वास आणि
श्रमाला साथ होती तूझ्या ‘नैतिकतेची.’

परिस्थितीवर मात करण्याचे अचाट बळ प्रत्येकाकडे नसते
पण रमा तू अपवाद होतीस.
बाबासाहेब घडावेत म्हणून
‘ज्योती’सम जळलीस तू.

अलौकिक बुध्दिमत्ता लाभलेल्या महापुरूषाची पत्नी होतीस तू.
गरीबीतही कमी खर्चाने, नेटाने संसार चालविण्याचे ‘अर्थकारण’ केलेस तू रमाई
कारण
बाबासाहेब नावाचे वादळ घडवायचे होते तूला
म्हणून आयूष्यभर कष्टाच्या अग्निकुंडात स्वतःला
झोकून दिलेस तू.

रमाई प्रत्येक पहाटेचा सूर्य
प्रश्नांच्या किरणांसह तूझ्या जीवनात उगवत होता.
आपल्या चार मूलांचे मृत्यू तूझ्याचं ओसरित ओशाळलेत.
रमाई किती कोलाहल माजले असेल तूझ्या अंतःकरणात?
कसे सावरले असशील स्वतःला??
इतकं दुखः सहन केलसं रमाई तू आपल्या समाजासाठी
कारण स्वतःसाठी जगणे तर तूला माहितीचं नव्हते.

तूला वाटायचयं रमाई
पंढरपूरला एकदा जावून यावे.
साहेबांना तू तसे बोलूनही दाखविलेस;पण साहेब म्हणाले,
“रामू आपण एक नवः पंढरपूर उभ करू, माणसांचं पंढरपूर, माणसाला माणूस समजणारं पंढरपूर.”

रमाई तूला माहित होतं तूझा पती जगावेगळं काम करतोय,
प्रवाहाच्या विरूध्द पोहतोय
म्हणूनचं सूभेदारांना दिलेला शब्द पाळण्यासाठी
बाबासाहेबांना घडविण्यासाठी झटलीस तू अहोरात्र.

रमाई तू होतीस म्हणून
आज आम्हीसुध्दा घडतोय.

कविता’ लिहितांना डोळयांतून अश्रूसुध्दा झरझर वाहतात.
कोणत्या शब्दात तूझ्या या उपकाराचे, बलिदानाचे मी आभार मानू?
शब्दांनीही आज निःशब्द व्हावे आणि तूझ्या नेत्रातील प्रखरतेपूढे नतमस्तक व्हावे
अशी तू माझी माता रमाई…
💥💥💥💥💥

आपल्या परिसरातील बातम्या करीता संपर्क करा. प्रशांत जगताप संपादक 9766445348 / 7385445348